Dit artikel is eerder in iets andere vorm in LadActueel 101 verschenen.
Om het verhaal van mijn 111 te vertellen moet ik erg ver terug gaan… Zo’n 20 jaar geleden, toen ik een jaar of 8 was, had ik voor het eerst een autojaarboek uit de bibliotheek, en zag daar de Niva in staan. Vanaf dat moment zei ik: “mijn eerste auto word een Lada Niva”, het was mijn droomauto. Toen ik zes jaar geleden eindelijk mijn rijbewijs haalde, was mijn eerste auto dan ook…. Een Citroën Visa… Tsja, een Niva zat er financieel nog even niet in, maar op deze manier had ik toch een leuke oostblokker (De Visa stamt immers af van de Oltcit) op de oprit staan. Deze Visa heb ik nog steeds, maar toen de APK er aan kwam zag ik me toch genoodzaakt deze auto te schorsen en een andere auto te halen. In Brabant bij twee FSO’s gekeken, maar uiteindelijk 3 kilometer van mijn huis af weer een Visa gekocht. Helaas is een bekend Visa kwaaltje dat de remmen het soms niet doen, dus toen er ineens een file voor mijn neus stond moest ik al weer op zoek naar een andere auto, met spoed, dit keer werd het een Rover 214i, de luxe uitvoering van de Honda Concerto. Leuke auto, maar niet een die bij mij past, toen ook deze technisch na een jaar op haar eind was, toch maar voor een Niva gekeken. Eerst naar de website gegaan van Minnaar, daar was op dat moment geen geschikte Niva, maar wel een leuke en betaalbare 111… Met de trein die kant op gegaan, een proefrit gemaakt, en een paar dagen later, 20 oktober 2008, de 111 opgehaald.
De reis van Brabant naar Fryslân was erg spannend, toch wel flink wennen aan de posities van de knoppen en dergelijke die bij de 111 vaak nogal anders was dan ik gewend was. Toen ik in de jaren ’90 voor het eerst foto’s van het 110/111/112 prototype zag vond ik het al een lelijke auto, en dat vind ik nog steeds, maar wel erg veel auto voor je geld, en het is gewoon leuk om in een auto te rijden die in Nederland zeldzamer is dan een gemiddelde Ferrari…
Wat me meteen bij het begin al opviel is dat sommige onderdelen het dan weer wel en dan weer niet deden, heel bijzondere ervaring, als je bent gewend dat iets het gewoon wel doet of gewoon niet doet, altijd spannend wat er nu weer kapot zou zijn. Het eerste echt grote gebrek kwam december 2008, ik wilde met mijn toenmalige vriendin een dagje naar Den Helder gaan, maar al vóór de Afsluitdijk stond de koelvloeistof te koken. De wegenwacht er bij gehad, en de trip afgeblazen, en een afspraak gemaakt bij Miedema (geen familie) in Tzummarum, de enige overgebleven Lada dealer van Fryslân. Deze was not amused dat ik een 111 in Brabant had gehaald terwijl hij er ook één had staan. Tja, die stond niet op internet.. Hij staat nog steeds bij hen te koop overigens. Hier wel flink onderhoud uit laten voeren. Januari 2009 heb ik me aangemeld bij de LCN, en meteen maar met de Nieuwjaarsrit meegedaan, wat naar meer smaakte, dus sinds die tijd bezoek ik zo veel mogelijk LCN evenementen.
Februari 2009 succesvol door de APK gehaald, met vier nieuwe bandjes, een verse uitlaat en een nieuw stuk benzineleiding. Vlak na de APK knapte de distributieriem helaas.. Door het lange stilstaan bij Minnaar was het rubber redelijk op geraakt. Door omstandigheden duurde het destijds twee weken voor ik weer kon rijden. Nog geen maand later knapte de distributieriem ALWEER! En omdat hij toen na zes weken nog steeds niet reed, zelf maar alle Lada dealers van Nederland gemailed, waarvan nog één de inlaatkleppen had liggen die ik nodig had, die ik zelf op heb gehaald en bij Miedema gebracht. Ik was na deze lange tijd zonder auto zitten en hele hoge kosten wel flink zat van de garage en de auto, dus op dat moment heb ik de 111 ook maar te koop gezet. Niet dat ik er per sé van af wilde, maar als ik wat beters kon krijgen zou ik het direct doen.
Augustus 2009 gingen mijn toenmalige vriendin en ik met de 111 op vakantie naar Polen en Tsjechië, waar ik weer helemaal verliefd op de auto werd. Voor deze wegen en omstandigheden is ze gebouwd, de advertenties (waar nog niemand op gereageerd had…) werden weer weggehaald. Tot mijn grote verbazing haalde de auto vol beladen op de Autobahn nog 184 km per uur ook. Hoe dan ook, dankzij de 111 een heerlijke vakantie gehad, en het was ook leuk eens bij een Tsjechische Lada dealer te kijken. Eind december 2009, vlak nadat ik de kilometerteller voorbij de 100.000 had gezet kreeg ik eindelijk de kans om mijn droomauto, een Niva te kopen. Deze kans greep ik uiteraard met beide handen aan, maar ik hield de 111 er eerst nog bij, vooral vanwege het hoge brandstofverbruik en lage topsnelheid van de Niva. In maart 2010 was de koppeling echt helemaal op, dus toen heb ik de 111 op de oprit gezet, de kentekenplaten afgeplakt, en geschorst, en probeerde ik haar weer te verkopen. Na lange tijd is dat gelukt, en is ze vertrokken naar Autobedrijf Snippe in Nieuwlande. Als je nu dus een Lada 111 onderdeel besteld bij ladaparts.nl heb je best kans dat die van ‘mijn’ 111 af komt….
Bij de Lada dealer.
Foto door Wouter van der Wal, een stukje duct tape op de neus bij een Citroënmeeting…
Starthulp geven toen mijn broer een Daf coupé had gekocht.
Van onderen!
Eerste keer de distributieriem er af….
Met een zusje poseren.
De motorelfstedentocht keurig uitgereden.
Poseren in Lauwersoog.
Ringsticker!
Met een achterneef poseren…
Bij de Lada dealer, maar dit keer in Tsjechië!
De kilometerstand waarbij je een Lada weg kunt gooien…..
In de sneeuw…
Afscheid 😦
alexmiedema 